Waanzinnige Wandelingen: Deel 2

Na een regenachtige nacht worden we ’s ochtends met droog weer wakker en we beginnen na een lekkere havermout-banaan pannenkoek aan onze volgende wandeling; ‘Bordeira to the Sea’. Bij deze route heb je de keuze om het kleine rondje (6km) of het grote rondje (13.5km) te doen. Wij vinden 6 maar voor watjes kiezen natuurlijk voor de lange optie. Het begin van het pad bestaat voornamelijk uit grote plassen en dikke blubber. Zonder wandelschoenen moet ik goed uitkijken dat mijn voeten niet na de eerste kilometer al drijfnat en vies zijn. Gelukkig lukt dat aardig en wanneer we omhoog de duinen in worden gestuurd word het pad al snel beter en ook het uitzicht weer beeldschoon. Aan de ene kant zien we hoge groene heuvels en aan de andere kant de blauwe zee. Helaas begint het weer te regenen en op een gegeven moment besluiten we zelfs de paraplu’s tevoorschijn te toveren. Gelukkig duurt het niet lang en kunnen we ze zodra we bij de kliffen aankomen weer in de tas doen.

Wederom is de kustlijn prachtig en we kunnen zelfs in het zonnetje onze boterham opeten. Echter is het mooiste deel van deze route de terugweg van de kust naar Harry. Door de eerdere regen en nu de zon lijkt het gras wel nét iets groener dan normaal en we lopen de prachtige heuvels met veel bewondering tegemoet. Ook lopen we een stuk onder dennenbomen door en dit heeft zoals altijd iets mysterieus. Het laatste gedeelte moeten we weer over de blubberpaden tussen de weilanden door maar we zijn inmiddels zeer behendig in het ontwijken van plassen geworden. Eenmaal terug bij de bus rijden we richting Vila do Bispo waar morgen onze laatste wandeling in het Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina op het programma staat.

In Vila do Bispo is een Lidl en we moeten proviand inslaan om onze vermoeide wandellichamen weer van energie te voorzien. Met de boodschapjes in huis parkeren we Harry op een onverharde parkeerplaats achter de plaats waar morgen de gemeentelijke markt plaatsvind. Ook hier staan weer meerdere busjes en we zien nergens het ‘verboden voor campers’ bord staan. De volgende dag beginnen we vol goede moed aan de route ‘Cordoama’; de laatste van de circulaire routes die je in het gebied kan doen. We zijn de afgelopen dagen heel actief geweest en voelen dit na een uurtje ook aan onze voeten en benen. Ook deze route heeft een lange (16km) en korte (10km) versie en we besluiten een keer wat minder streng voor onszelf te zijn. Gelukkig blijkt ook de kortere versie zeer de moeite waard te zijn en we nuttigen halverwege onze lunch op één van de mooiste picknickplekjes tot nu toe. Wel moeten we eerst helemaal naar beneden om op het strand te komen en dan weer helemaal om hoog de kliffen op. Hijgend komen we boven om maar weer eens getrakteerd te worden op een prachtig uitzicht over zee en de ruige kust van Portugal. Het laatste stuk door de heuvels is ook hier weer erg bijzonder. De laatste drie kilometer van deze route bestaat uit het wandelpad ‘Trilho Ambiental do Castelejo’ en hier zien we veel sporen van wilde zwijnen en spotten we wat mooie vogels.

Onze laatste stop in dit wonderschone natuurpark is Sagres, helemaal in de punt van Portugal. Na onze wandeling vanuit Vila do Bispo rijden we hierheen en legen we de Porta Potti bij de loosplaats van de Intermarché. Hier raak ik aan de praat met een Nederlandse meneer die beweerd al drie nachten op een prachtige parkeerplek met uitzicht op de zee door te brengen. Geïntrigeerd vraag ik wat door en uiteindelijk krijg ik hem zover de plek aan te wijzen op Google Maps. Wanneer we arriveren blijkt het om een rij parkeervakken te gaan die zich net boven een parkeerplaats met, je raad het al, een bord met ‘verboden voor campers’ bevinden. Er is nog één plekje vrij en we knallen Harry er snel neer! Ik drink een koude Super Bock in het namiddagzonnetje en wanneer we de volgende ochtend wakker worden beseffen we ons wat een geluk we weer hebben met dit mooie plekkie! Die dag bezoeken we het ‘Fortazela (fort) de Sagres’ en ‘Farol (vuurtoren) do Cabo de São Vicente’. Beide lijken zich op het einde van de wereld te bevinden. Overal om ons heen zien we de zee en opeens beseffen we ons dat we na bijna drie maanden een echte mijlpaal bereikt hebben in onze reis. We zijn tot nu toe de hele tijd naar het zuiden gereden, maar dat kan nu niet meer. Dan rijden we Harry de zee in! Hier begint een nieuwe etappe van onze trip en moeten we de bocht naar het oosten maken. Waar zouden we over nóg drie maanden zijn? Griekenland here we come?!

Eerst maar eens de winter doorkomen langs de zuidkust van Portugal en daarna Spanje. We beginnen de nieuwe etappe door maar weer eens een plekje langs de door ons inmiddels geliefde stuwmeren op te zoeken. Deze keer is Barragem de Odiáxeire aan de beurt. Hier hopen we, omdat het wat meer in het binnenland ligt, zonder problemen een nacht in de natuur te kunnen doorbrengen. Wanneer we op de plaats van bestemming aankomen zien we nog een paar andere busjes staan en dit geeft ons een gerust gevoel. We parkeren Harry helemaal in het (mooiste) hoekje en doen maar weer eens een hardloopsessie. Deze weg is echter wat heuvelachtiger dan de vorige en dit voelen we al snel in de beentjes. Als we het tóch weer gehaald hebben en we onder het genot van een prachtig uitzicht over het meer onder de douche staan, vergeten we meteen de vermoeidheid en voelen we ons weer gezegend.

Eindelijk is het dan tijd om het gebied waar we zoveel goede verhalen over hebben gehoord te gaan bezoeken; de Algarve. Het pareltje van Portugal met stranden die de mooiste van Europa worden genoemd. We zijn heel benieuwd, dus rijden weer richting de kust naar een plek dichtbij het strand waar we hopelijk kunnen overnachten. We bezoeken echter eerst een Decathlon waar we nieuwe wandelschoenen en een heuse hardloopoutfit op de kop weten te tikken. Dat het hier erg toeristisch is merken we gelijk, want we doen boodschappen bij de Auchan (grote Franse hypermarkt) en gooien Harry vol met de duurste diesel tot nu toe. Ook zien we heel veel campers en busjes rondrijden en horen we regelmatig Nederlands, Duits en Engels in plaats van alleen maar Portugees. We rijden richting Praia da Barranquinho en parkeren Harry op 10 minuten loopafstand van het strand ergens in de bosjes. Hier staat een Portugese stel ook met hun busje en zij beweren hier al drie dagen zonder problemen te staan. Dat geeft de burger moed!

Het strand is ontzettend mooi en de zanderige kliffen en rotspartijen zien er heel anders uit als langs de gehele westkust van Europa. De vorm en kleur van het gesteente zijn bijzonder en ook het water ziet er anders uit. We geven onze ogen de kost maar als we terug bij de bus aankomen staat een minder leuke verassing ons te wachten. Er staan politieagenten te praten met het Portugese stel en wanneer ze weg zijn vraag ik wat er aan de hand was. Ze zijn vriendelijk verzocht om hier niet te overnachten en ze moesten de mensen van de blauwe bus dat ook mededelen. Het is inmiddels bijna donker en halsoverkop zoeken we de overnachtings-apps af naar een camperplaats. We komen uit bij Casa da Pega vlakbij het plaatsje Silves en na een kort telefoontje wordt duidelijk dat ze gelukkig nog een plekje voor ons hebben. Het is 20 minuutjes rijden en zo worden even later warm onthaald door de Nederlandse senhora Mariska. Na een korte rondleiding op het terrein te hebben gekregen en Harry aan de stroom te hebben gehangen, gaan we met een zelfgemaakte spinazie-aardappel-tomaat tortilla in ons buikje lekker naar bed.

Ook hier moet natuurlijk worden hardgelopen en inmiddels is de 5e training alweer aan de beurt. Inmiddels zijn we aangekomen bij 5 min wandelen, 3 min rennen, 1 min wandelen, 7 min rennen, 2 min wandelen, 12 min rennen, 2 min wandelen, 4 min rennen, 4 min wandelen. Nog steeds houden we het vol, maar we merken ook dat we de afgelopen twee weken wel erg enthousiast zijn geweest op het gebied van sporten. Toch komen we trots als een pauw en bezweet als een otter weer terug bij ons nieuwe stekkie en ook hier is er een heerlijke douche aanwezig. Die middag besluiten we ook nog even naar het strand te rijden, want het is 19ᵒ en de lucht is strakkie blauw. We komen aan op het volgens vele websites en reisgidsen mooiste strand van Portugal; Praia da Marinha. Normaal ziet het hier waarschijnlijk zwart van de mensen, maar nu zijn we bijna de enige en dat vinden we erg bijzonder. Het is zó mooi dat we besluiten onze zwemkleding aan te doen en voor het eerst op onze reis een duik in de zee te nemen. Het water is fris maar het voelt ook heel gaaf om midden december, liggend op het strand, in je zwembroek, op te drogen in de zon.

Eenmaal terug bij Casa da Pega zien we dat het huis dat door Mariska verhuurd wordt bewoond is. Een stel van onze leeftijd begroet ons en we maken een praatje. We wilden die avond naar de door Mariska aanbevolen ‘Quinta Bar’ gaan om een hapje te eten en vragen of ze zin hebben om mee te gaan. Het lijkt ze leuk en zo zitten we een paar uur later met een koude Super Bock tegenover elkaar. Het is een leuke bar, maar bijzonder is het ook. Het is gericht op toeristen en lokale buitenlanders en de dronken Britse oma’s flirten er schaterlachend naar hartenlust op los met de knappe Portugese barmannen. Het eten is echter erg lekker (ik heb Chili con Carne en Chantal de Vega Lasagne) en het gezelschap is goed! We hebben een hele gezellige avond en tijdens het afscheid worden we uitgenodigd om over twee dagen mee te gaan naar het kerstdiner dat bij dezelfde bar georganiseerd wordt. Zij gaan hier met Mariska heen en we spreken af met ze mee te gaan.

Omdat we het hier zo mooi vinden willen we er de volgende dag nog één wandeling uitpersen. Ik heb gelezen over de ‘Seven Hanging Valleys Trail’ en deze route schijn je niet te mogen missen als je in de buurt bent. De route is niet circulair, dus dat is jammer, maar hij zou je in één keer het beste van de Algarve moeten laten zien. Vanaf het strand waar we gister waren, Praia da Marinha, kronkelt dit pad langs kliffen en stranden naar Praia de Vale Centiades. We worden niet teleurgesteld, want we zien veel bijzondere dingen. Zo zijn er bijvoorbeeld veel ‘sinkholes’. Dit zijn grote gaten in het kalksteen die gevormd zijn door regenwater en die vervolgens onder de grond bij de zee uit te komen. Ook staan hier en daar grote rotsen in het water en zijn er af en toe grote grotten in de kliffen te zien. Hoe mooi het echter ook is, zwaar is het ook. Ik heb voor de eerste lange wandeling mijn nieuwe wandelschoenen aan en deze voelen nog niet helemaal als vanouds. Ook voelen we nog de naweeën van de biertjes en wijntjes van gisteravond en hebben we de afgelopen tijd ontzettend veel activiteiten gedaan. Toch slagen we ook voor déze route weer met vlag en wimpel en hebben we wel een goed kerstfestijn bij de Quinta Bar verdiend!

Dit kerstdiner vindt morgen plaats. We hebben er veel zin in en zullen daarna nog één nacht bij Casa da Pega overnachten. Het is een hele fijne plek waar we niet voor niets het langst van de hele reis (4 nachten) zullen doorbrengen. Ons reizigershart en ons nomadenbrein beginnen echter weer op volle toeren de draaien en we hebben toch weer de drang om door te gaan. We zijn heel benieuwd waar we kerst en oud en nieuw zullen vieren en wie weet zijn we tijdens het schrijven van de volgende blog wel weer in Spanje.. Hopelijk komen we zonder problemen de grens over en kunnen we in Spanje ook weer wat makkelijker ‘wild’ staan. Want eerlijk is eerlijk, wakker worden middenin de natuur met alleen het geruis van de wind en het gefluit van de volgens om je heen, is tóch wat wij het fijnst vinden!

Tchau,

Niek