We ontwaken uit een heerlijke slaap op de camping in Serpa. Op de kaart hebben we een stukje naar het zuiden een groene vlek gespot. Dit blijkt het ‘Parque Natural do Vale do Guadiana’ te zijn. Als natuurliefhebbers voelen we ons verplicht dit park nog te bezoeken voordat we voor de laatste keer naar de Atlantische kust zullen reiden. We verlaten de camping en even later zien we een groen heuvelachtig landschap boven het dashboard opdoemen.
Onze eerste bestemming is de waterval ‘Pulo do Lobo’ in het noorden van het gebied. Van de lange kronkelende weg ernaartoe genieten we al voluit, want het ziet er allemaal best anders uit dan wat we tot nu toe in Portugal hebben gezien. Het is een heidegebied en dus zijn er weinig bomen. Ook zijn de heuvels minder stijl waardoor je af en toe heel ver kan kijken. Vanaf de parkeerplaats waar we uiteindelijk uitkomen kan je met de benenwagen verder afdalen naar de waterval, maar het wordt al laat. We zetten Harry zo waterpas mogelijk neer en hebben vanaf hier een prachtig uitzicht. De wandeling die we de volgende ochtend maken is goed te doen en brengt ons naar beneden richting het geraas van de waterval. Wanneer we bij de rivier aankomen zien we dat deze steeds nauwer wordt en zich dwars door de rotsen een weg naar beneden heeft gebaand. De grote gaten en puntige stenen zijn erg indrukwekkend en de kracht van moeder natuur is duidelijk te zien. We blijven een tijdje kijken, maken mooie foto’s en willen nog wat verder langs de rivier lopen. Helaas begint het hard te regenen en we snelwandelen daarom maar vlug terug naar Harry.
We rijden verder het natuurgebied in en komen uit in het plaatsje Mértola; het enige wat grotere plaatsje in het natuurgebied. Hier stallen we de bus een tijdje, vullen we onze waterflessen en bezoeken we het middeleeuwse kasteel. Vanaf de torens kunnen we mooi uitkijken over de Guadiana en het dorp waarin de Arabische invloeden nog goed zichtbaar zijn. We karren weer verder en zoeken naar een mooie plek om de nacht door te brengen. Omdat het een beschermd natuurgebied is staat er helaas voor elk veelbelovend weggetje een bordje met ‘verboden toegang’. Als we uiteindelijk bijna op de grens met Spanje in het dorp Mina de Sao Domingos aankomen parkeren we Harry maar bij een plek waar meerdere campers staan. Wel zetten we hem stiekem net een beetje aan de andere kant van de weg, zodat we toch noch wakker worden met een mooi uitzicht over het meer Tapada Grande!
Toen we gister aankwamen hebben ze weer gespot; de geel/rode paaltjes. Deze geven in Portugal wandelroutes en dit komt goed uit. We willen namelijk na de mooie waterval te hebben bezocht wel meer van dit gebied zien! We volgen de bordjes en komen na een uurtje wandelen uit op een splitsing. Het bordje zegt dat we rechtdoor moeten (nóg meer weg van Harry) maar we willen eigenlijk rond het meer terug wandelen. Dit blijkt echter onmogelijk wanneer we van het gebaande pad afgaan en meerdere hekken tegenkomen die ons de weg versperren. Ik besluit maar even te kijken of ik de route die we aan het volgen waren kan vinden op internet. Het blijkt om de 14,5km lange ‘Á Volta do Montado’ te gaan en ook blijkt het een circulaire route te zijn. We kijken vastberaden in elkaars ogen. We gaan de hele route doen! In het begin gaat het ons gemakkelijk af. We lopen langs glooiende weilanden met schattige koetjes en schaapjes en zetten flink de pas erin. Als de voetjes echter tegen beginnen te stribbelen en het begint te regenen duurt de wandeling eigenlijk nét iets te lang. We halen het, zijn trots op onszelf en rijden voldaan het natuurgebied uit.
Op naar de zee! Maar dat is drie uur rijden en daar hebben we na zo’n flinke wandeltocht geen zin meer in. We maken een tussenstop bij Barragem do Monte da Rocha waar we een idyllisch plekje voor onze blauwe bus weten te vinden. We slenteren wat langs de oever van het meer en voelen ons weer eens alleen op de wereld.
’s Ochtends maken we een ontbijtje en vertrekken we wederom richting een beschermd natuurgebied. Deze keer gaat het om ‘Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina’. Het park omvat een sliert van het meest zuidwestelijke stuk van de kust van Portugal en we gaan er met gemengde gevoelens naartoe. Aan de ene kant kijken we er naar uit omdat het bekend staat om een ruige ongerepte kustlijn en de hierdoor heen lopende ‘Rota Vicentina’; een netwerk van in totaal 750km aan uitdagende wandelroutes. Aan de andere kant zien we er een beetje tegenop omdat tijdens onze reis naar het zuiden van Portugal veel onheilspellende verhalen hebben gehoord. Zo zou de politie hier streng controleren op het wildkamperen met busjes. Ook zou er een groep locals actief zijn die kampeerders het leven zuur maakt omdat ze niet willen dat ‘hun’ natuurgebied wordt misbruikt.
We willen de eerste dagen geen risico lopen en zoeken daarom naar een officiële camperplaats om van daaruit het eerste stuk van het gebied te ontdekken. We komen uit bij Agua Vida in het plaatsje Sao Teotónio en worden hier hartelijk welkom geheten door een Duitse jongeman die verteld met zijn gezin op reis te zijn en de eigenaar van de plek te helpen met het een en ander in ruil voor een gratis staplaats. We zijn met twee andere campers en hoeven de plek dus niet met een hele stoet reizigers te delen. Na de eerste nacht bij Agua Vida laat Chantal me haar fantastische nieuwe ontdekking zien. Ze heeft een app gevonden die je traint om uiteindelijk 60 minuten achter elkaar hard te kunnen lopen! Ze vraagt me of ik met haar mee wil doen maar ik besef me dat ik hier natuurlijk eígenlijk niks over te zeggen heb.. We beginnen met de tweede training omdat de eerste ons iets te makkelijk lijkt. De opdracht luidt; 5 min wandelen, 4 min rennen, 1 min wandelen, 6 min rennen, 2 min wandelen, 8 min rennen, 2 min wandelen, 4 min rennen, 4 min wandelen. Ik had verwacht helemaal kapot te gaan maar tot mijn grote verbazing kon ik de training tot een goed einde brengen en had ik zelfs de laatste vier minuten nog wat over om het tempo een beetje op te voeren. We komen doorweekt van de regen en het zweet terug en nemen samen een heerlijke douche onder de grote douchekop van de camperplaats. Weer eens wat anders dan de Decathlon-douche!
De derde dag bij Agua Vida breekt aan en we besluiten de eerste wandeling in het natuurgebied te gaan maken. Ik heb op de site van de Rota Vicentina gezien dat er drie opties zijn voor wandelaars. De ‘Fishermens Trail’ (een route langs zee) en de ‘Historical Way’ (een route langs de boerderijen en oude dorpjes) zijn allebei meer dan 200km lang en bedoeld om in meerdere etappes te lopen. Echter zijn er ook vele ‘Circular Routes’ van maximaal 16km in het gebied aanwezig die allemaal in minstens een halve dag te doen moeten zijn. We spreken af er hier een aantal van te doen tijdens ons bezoek aan dit natuurgebied. Als eerst valt mijn oog op de route; ‘The Dunes of Almograve’. Deze is 8.5km en gaat volgens de kaart voor een groot deel vlak langs de kliffen. Een goede om mee te beginnen dus!
Het eerste stuk brengt ons via het boerenland naar de duinen. De weg naar de kust is mooi en we lopen soms op door tractoren gemaakte paden en dan plotseling weer tussen de dennenbomen of door het struikgewas. Over verdwalen hoef je je op Portugese wandelroutes geen zorgen te maken, want overal waar je maar éven de weg kwijt zou kúnnen raken staan er weer paaltjes of bordjes die je de goede kant op sturen. Na een tijdje komen we uit bij de kust en we worden in één oogopslag verliefd op het gebied. Het uitzicht langs de kustlijn is prachtig en we zien de hoge kliffen door de beukende wilde zee voor onze ogen gevormd worden. Op een gegeven moment zien we iets groots op het strand onder ons liggen en we denken eerst aan een afgebroken stuk rots. Wanneer de golven er tegenaan beuken en het gevaarte met de golfslag meebeweegt beseffen we ons echter dat het een aangespoelde walvis is! We lopen een stukje verder en kunnen het vanaf hier wat beter zien. We zien en ruiken dat het beest al een tijd dood moet zijn want heel veel is er niet meer van over en zelfs bovenop de klif stinkt het verschrikkelijk. We lopen verder en komen uiteindelijk bij een riviertje aan die beneden ons de zee instroomt. De route geeft aan de we door de rivier heen moeten maar dat je als het water te hoog is ook om kan lopen. Op het eerste gezicht lijkt het te kunnen, maar eenmaal aan de overkant zijn allebei onze schoenen helemaal doorweekt. Gelukkig zijn we bijna terug bij Harry en als we de deuren van de bus weer opendoen hopen we dat deze route een voorbode is voor de rest van het gebied.
Op dag vier bij Agua Vida regent het weer.. Toch trekken we onze hardloopschoenen aan en doen we de tweede hardlooptraining, waarbij we ietsjes langer moeten rennen dan vorige keer. Ook maken we nog even snel gebruik van de plaatselijke wasmachine en kijk ik nog even voetbal op de wifi. Als de kleren droog zijn zeggen we de Duitsers gedag en rijden we na een kort bezoek aan de Intermarché naar Odeceixe. Hier start weer een nieuwe wandelroute maar er is geen officiële camperplaats. We zien op Park4Night wel een aantal parkeerplaatsen staan waarbij de reviews aangeven dat je er mag overnachten. We slaan net voor het bord ‘verboden voor campers’ rechtsaf en komen terecht bij een parkeerplaats waar we de nacht doorbrengen met een paar andere busjes.
Wanneer we wakker worden staat ons hikers-hart weer in vuur en vlam, maar wederom regent het pijpenstelen. De route die we willen doen, ‘Odeceixe to the sea’, is een stuk langer dan de vorige en een hele dag in de regen wandelen zien we niet zitten. We kijken het een tijdje aan maar besluiten dan toch het eerste stuk van de route met Harry af te leggen. We komen aan bij de parkeerplaats van Praia de Odeceixe. Het is inmiddels wat opgeklaard en zo kunnen we gelukkig toch een stukje van de route afleggen. Opnieuw leiden de wegwijsbordjes ons langs de kliffen en opnieuw kijken we onze ogen uit. Wanneer de geel rode strepen ons weg van de kust sturen draaien we om en lopen we hetzelfde stuk weer terug. Toch blij dat we nog even buiten zijn besluiten we nog een stukje te gaan rijden. We hebben vanaf de parkeerplaats de Seixe zien uitmonden in zee en willen dit ook graag vanaf de andere kant van de rivier bekijken. Een half uurtje later hebben we ook deze kant van dit bijzondere getijdengebied gezien en rijden we terug naar onze parkeerplaats waar we nog een ongestoorde nacht doorbrengen.
De volgende morgen lopen we even naar het openbare toilet en als we terug komen schrikken we ons een hoedje. Van de twee paar wandelschoenen, die we buiten te drogen hadden gezet, staan alleen die van Chantal er nog! Na een korte inspectie vind ik een paar versleten sneakers in de vuilniscontainer en besef ik me dat er nu ergens in het dorp een blije zwerver met mijn schoenen rondloopt.. Alhoewel, de schoenen waren zeiknat en de zooltjes zaten er niet in. Ik vind het vervelend want ik heb inmiddels al veel met mijn schoenen meegemaakt. Ook het vooruitzicht om de rest van de wandelroutes op mijn hardloopschoenen te moeten afleggen maakt mij een beetje beteuterd. Gelukkig is dit van korte duur want zodra ik weer achter het stuur zit en we weer door dit prachtige natuurgebied rijden naar de volgende plaats voel ik me weer stukken beter. We stoppen even bij de Mercado Municipal van Aljezur voor wat groente en fruit en komen even later aan in Bordeira. Althans, net vóór Bordeira, omdat ook hier wanneer we het dorp inrijden een bord met ‘verboden voor campers’ staat. We hebben deze plek uitgekozen omdat ook vanuit hier weer een wandelroute begint. Ook is er 100 meter verderop een openbaar toiletgebouw met een heuse doucheruimte erin. We kunnen hier koud douchen, maar we hebben een beter idee. We vullen onze Decathlon-douche met water uit het toiletgebouw, gooien er wat gekookt water bij en nemen hem na wederom een forse hardlooptraining mee het douchehokje in. Hier spoelen we ons even af en gelukkig worden we ook hier in de nacht niet gestoord door politie of boze locals.
Omdat er nog veel beschreven moet worden en ik al drie kantjes heb getypt, hebben we de blog in tweeën gesplitst. Je kunt verder lezen in Waanzinnige Wandelingen: Deel 2.