Het is vrijdagmiddag. Harry moet komende maandag voor onderhoud bij Volkswagen-dealer Tecauto in Torres Vedras zijn. We zijn al in de buurt, maar willen niet drie dagen in de stad doorbrengen. We kiezen ervoor nog één nacht bij de kust door te brengen om zo nog even onze natuurverslaving te kunnen voeden. Zo komen we uit tussen de dennenbomen achter Praia do Seixo. We maken een wandeling en bewonderen de ongerepte duinen, kliffen en het mooie strand. Na een rustige nacht gebeurt de volgende morgen iets onwerkelijks. We trekken onze gympies aan en beginnen voor het eerst deze reis aan een rondje joggen! Ik word al een tijdje door Chantal en wat vrienden geadviseerd hier toch maar eens aan te beginnen, aangezien de omvang van mijn buik (ik sta ondertussen bekend als Niekje ‘Vetpens’ Bertels) lichtelijk uit de hand begint te lopen. Ik begin al snel wat moe te worden en het valt me alles behalve ligt. Als ik naast me kijk en zie dat Chantal ook aan het hijgen en puffen is, krijg ik weer goede moed en doe ik uiteindelijk nauwelijks voor haar onder.
Na deze plotselinge fysieke activiteit op de vroege zaterdagmorgen komen we bezweet maar trots bij Harry aan. Meteen een goede kans om onze nieuwste aankoop, een heuse Solar Pressure Shower van de Decathlon, eens even uit te testen. We vullen hem voor een liter of vijf met koud water en gooien er twee liter uit de fluitketel bij. Er zit een pompsysteem op waardoor de slappe zak zich ontpopt tot een strak staand waterreservoir. We hangen een gordijntje aan de bus en tot onze verbazing kunnen we op deze manier heerlijk douchen. De straal is hard, ‘warm’ en er zit genoeg zodat we ons allebei even snel kunnen insoppen en afspoelen. Nóg een rede minder om af en toe de camping op te zoeken.
We vertrekken naar Torres Vedras en gelukkig is er een gratis camperplaats waar we de komende dagen kunnen wachten tot Harry aan de beurt is bij de Tecauto. Wanneer we zondag wakker worden gaan we na het ontbijt maar eens de stad verkennen. We hebben op een aantal paaltjes al het welbekende roodgele teken voor wandelroutes gezien en volgen deze een stukje. We vinden de stad niet heel bijzonder maar wel staat er op het hoogste punt een kasteel wat de moeite waard is om te bezoeken. Op de weg terug naar Harry vertelt Chantal me over haar nieuwe wens om van haar pasgeboren haakhobby serieus werk te maken. Ze wil de kleedjes die ze maakt verkopen en wellicht ook het assortiment uitbreiden met dekentjes en pannenlappen. Ik denk dat onze mede #vanlifers wel geïnteresseerd zullen zijn in zo’n kleedje en zie er wel brood in! We kopen bij een van de vele Chinese fashion & home winkels een karrenvracht aan bollen wol (made in Portugal!) en Chantal begint meteen aan een nieuw kleed.
Die avond staat er een zeldzaam etentje uit op de planning. Ik heb in de buurt een goed aangeschreven restaurant gespot en neem Chantal hier mee naartoe. De menukaart heb ik van te voren zoals gewoonlijk uit mijn hoofd geleerd en als we eenmaal lekker zitten en er een fles wijn op tafel staat, hoef ik niet lang na te denken. Ik neem een ‘Francesinha’ en voor Chantal bestel ik de ‘Bacalhau com Broa’. Onze eerdere ervaring met deze in Portugal zeer populaire vorm van stokvis was dramatisch, maar ik wil het juist hierom nog een keer proberen. Ik zie aan Chantal haar gezicht dat het voor haar allemaal wat snel ging en dat ze misschien liever iets anders had gewild. Ik besef me dat ik mezelf weer eens niet heb kunnen beheersen en bied mijn excuses aan. Ik hoop met al mijn kracht dat ze het lekker vind. Het eten komt op tafel en het ziet er goed uit.
Een Francesinha is een soort katersandwich met lagen van brood, steak, ham en worst. Vervolgens worden er plakken kaas overheen gedrapeerd en wordt het afgetopt met een gebakken ei. Ten slotte wordt de sandwich overgoten met saus en krijg je er ook nog eens een bord patat bij. Het klinkt ongelofelijk mal en dat is het ook. Maar wel echt lekker! De Bacalhau van Chantal lijkt gelukkig ook in de smaak te vallen. Een uiterst traditioneel gerecht waarbij de gedroogde vis wordt gemengd met ui en room en wordt bedekt met een korst van maisbroodkruimels. Ze zegt het lekker te vinden, maar dat dit wat haar betreft de laatste keer is dat we de bacalhau-gok wagen. “Beetje te droog” zegt ze en ik kan dit niet ontkennen. Toch eten we een forse portie en zijn we blij dat we het nog een keer geprobeerd hebben!
Het is tijd voor het toetje. We zien dat ze een appelcrumble op het menu hebben staan. De vorige crumble die Chantal proefde viel erg in de smaak, dus we besluiten ook deze een kans te geven. Ook zien we dat de chefs een eigen creatie hebben met de beroemde Pastel de Nata. De ober zegt deze twee toetjes zelf ook het lekkerst te vinden en we nemen ze! En Ho-Ly-Moly wat waren dit goede keuzes. Vooral de crumble is weer helemaal om je vingers bij op te eten! We rollen terug naar de camperplaats en moeten vroeg naar bed. Morgen staat immers om 8:30 de afspraak bij de garage.
Een beetje zenuwachtig rijden we Harry het terrein van de Tecauto op. Zoals in de vorige blog beschreven gaan we de distributieriem laten vervangen. Hierbij horen standaard ook de waterpomp, een andere tandriem en twee spanrollen. Ook hebben we besloten meteen de achterste remblokken te laten vervangen, omdat dit hetgeen was dat volgens de garage in Nederland het eerste aan de beurt zou zijn. Dit alles zou volgens de hoofdmonteur een hele dag werk in beslag nemen, dus moeten we lang wachten. Dit kan gelukkig in de wachtkamer van de garage en we hebben haakwerkjes en de laptop meegenomen om de dag door te komen. We moeten echter ons mondkapje de hele tijd op en gaan dus regelmatig even naar buiten om een frisse neus te halen. Na een lange dag wachten worden we om vijf uur geroepen met de boodschap dat de operatie goed verlopen is. Harry is weer helemaal de oude en de reis kan weer zonder zorgen vervolgd worden. Wát een opluchting. Wanneer ook de rekening nog meevalt (omdat ze wat eerder klaar waren betalen we ook 100 euro minder) zijn we weer helemaal gelukkig! Al met al zijn we heel tevreden over deze VW-dealer dus bij deze: zijn jullie in Portugal met een Volkswagen en hebben jullie hulp nodig? Tecauto in Torres Vedras staat voor je klaar!
Het is al best laat dus we zetten de bus nog voor één nachtje neer op ons ouwe stekkie. We hebben geen zin meer om te koken dus besluiten we een pizzaatje te halen bij Pizza Dose. Het blijkt een familiezaakje te zijn en we bestellen drie kleine pizza’s om op die manier de verschillende bakkunsten te kunnen proberen. We nemen de pizza’s van Pizza Dose in een pizzadoos (haha!) mee naar Harry. Zowel de ‘Vegatariana’ als de ‘Terra e Mar’ als de ‘Especial’ smaken verrukkelijk!
De volgende dag besluiten we de proef op de som te nemen en een forst stuk met Harry te gaan karren. Zo maken we na dagen van treuzelen rondom Terras Vedras eindelijk weer eens een sprongetje op de kaart en kunnen we gelijk de nieuwe distributieriem goed testen. De bus blijkt helemaal in orde en rijdt nog steeds als een zonnetje. We rijden richting de grens van Spanje om zo weer een tijdje van het binnenland van Portugal te kunnen genieten. Op weg rijden we door een mooie groene omgeving en vooral het laatste stuk over de M521 maakt ons, na het spannende en grijze weekend, weer helemaal zen. Als we bij onze stop aankomen is dit gevoel compleet. Na door het dorpje Oriola heen te zijn gereden komen we uit bij een picknickplaats aan het stuwmeer Barragem de Albergaria dos Fusos. De ondergaande zon, de vele vogels die zich in en om het meer bevinden en twee torentjes die middenin het blauw nog boven het water uitsteken zorgen voor een prachtig plaatje.
Wanneer we uitgerust wakker worden staat er weer een hardlooptocht op het programma. Langs het meer is een pad gevormd door de auto’s van Portugese boeren en hier maken we dankbaar gebruik van. We rennen de longen uit ons lijf en belonen onszelf bij terugkomst met wederom een heerlijke zelfgepompte douche. Later op de dag maken we nog een wandeling en verder lanterfanten we wat in en om de bus. De tweede nacht op deze fijne plek is weer snel daar en als we de volgende morgen koffie aan het zetten zijn gebeurd er iets wat er al een tijdje aan zat te komen… De gasfles is leeg.
Na de distributieriem moeten we dus nóg een horde nemen voordat we weer helemaal zorgeloos door kunnen met onze reis. We weten nog moeilijk het was in Frankrijk een gasfles te fixen maar beginnen toch vol goede moed aan de zoektocht. Na een paar winkels en tankstations langs te zijn geweest zinkt deze moed ons echter toch weer een beetje in de schoenen. Ze hebben ze overal, maar ze zijn te groot voor het compartiment waar wij onze gasflessen hebben staan. Wij zoeken er een van zes kilo en tot nu toe zien we ze alleen van 11 of meer. Chantal besluit terwijl ik bij de Intermarché boodschappen doe naar het zoveelste tankstation te lopen om even een kijkje te nemen. Ze komt terug met de boodschap dat de mevrouw van het tankstation in het nabijgelegen dorp een adresje heeft aangewezen waar ze ons verder zouden moeten kunnen helpen. Het blijkt een klein winkeltje te zijn waar ze allerlei gasfles-spulletjes hebben. De mevrouw achter de balie kan alleen Portugees maar gelukkig staat er een andere mevrouw in de winkel met haar te kletsen die Duits kan. Ik leg aan haar uit wat we zoeken, en na kort overleg schudden ze beiden verontschuldigend hun hoofd. Ze hebben geen flessen kleiner dan 11 kg.
Bijna barsten we in huilen uit, maar dan komt er een forse kale man binnen. Dit blijkt Broer-Gas te zijn en ook hij mengt zich in het gesprek. Hij loopt even mee naar Harry en bekijkt hier onze setup van gasflessen en fornuizen. Hij kijkt moeizaam en zucht eens diep maar gebaart ons dat we met hem mee terug moeten lopen naar het winkeltje. Op dat moment komt Tweelingbroer-Gas binnen (het blijkt een familiezaakje te zijn) en ook hij begint zich ermee te bemoeien. Na een discussie van een paar minuten vertelt de Duits sprekende mevrouw ons dat we om zes uur terug moeten komen en dat ze het dan voor ons gaan fixen. We kunnen ons geluk niet op, maar kunnen pas écht juichen als het daadwerkelijk is gelukt.
We besluiten te wachten bij de camperplaats in de brandweerkazerne (!) en mogen hier gratis water vullen en Harry aan de stroom hangen. Een paar uur later komen we terug bij het winkeltje. Wederom een andere man staat ons hier op te wachten en hij draagt ons op achter hem en zijn wagen vol gasflessen aan te rijden. We komen uit bij een soort tuinwinkel waar de man helemaal achterin nog een stoffige 6 kg gasfles achter een paar stellingen vandaag trekt. We kopen de gasfles maar na een korte inspectie blijkt deze niet op ons gasstelletje te passen. Wederom een andere aansluiting dus. We rijden weer terug naar de familie Gas en hier vervangt de chauffeur van de gasfles-wagen hoogstpersoonlijk het slangetje van ons fornuis. Ook geeft hij ons een nieuwe drukregelaar en legt hij ons uit hoe het nieuwe systeem werkt. We moeten bij Zus-Gas 2,50 afrekenen maar geven haar een tientje en zeggen honderd keer “Muito Obrigado”. Bedank lieve mensen van het dorpje Reguengos de Monzaras bij het Galp-winkeltje!
Die nacht slapen we aan een ander, groter stuwmeer. We zijn nu bij een van de grootste stuwmeren van Europa; die van Alqueva. Het meer is in 2002 gevormd door de Alqueva-dam in de rivier Guadiana, is 250 km2 groot en heeft een oeverlengte van 1200 km. We komen laat aan en zien nog niet veel van het meer, maar wel voelen we dat we op een open plek staan. Het waait hard en halverwege de nacht moeten we Harry met zijn neus in de wind draaien om weer gerust verder te kunnen slapen. De volgende dag worden we wat brakjes wakker, maar het wordt alsnog een mooie dag. In Mourão ligt een goed bewaard kasteel en zoals gewoonlijk ligt dit op het hoogste punt van het dorp. Vanaf de kasteeltorens hebben we fantastisch uitzicht over het uitgestrekte meer en we kijken onze ogen uit. Ook zijn we weer eens de enige op een normaal gesproken erg drukke toeristische plek en hierdoor kunnen we Harry vlak voor het kasteel neerzetten voor wat leuke foto’s.
Die avond vinden we ons huis (home is where you park it) op een plek aan het stuwmeer. We moeten door wat smalle straatjes en over een onverharde hobbelig weggetje om bij de uitstulping ‘Ponta da Estrela’. Het is dus even spannend, maar onze Harry geeft geen kick! We bereiken de plaats en kijken onze ogen uit. We voelen ons alleen op de wereld en de problemen van de distributieriem en gasfles lijken eeuwen geleden. Na een heerlijke nacht wandelen we de volgende morgen wat langs de oever van het meer. We zien dat de rotsen door jaren van erosie verweerd zijn en ze zijn dus erg broos. Ik bedenk dat het grappig zou zijn om te doen alsof we supersterk zijn en een filmpje op te nemen waarbij we de stenen met hoofd en handen doorhakken. Het levert een mooi resultaat op!
We gaan weer op pad. Eerst rijden we langs de Alqueva-dam. We lopen eroverheen en zien met eigen ogen hoe het meer gevormd is. Aan de ene kant vinden we het gaaf om te zien tot wat de mens in staat is. Maar aan de andere kant bewijst het ook weer wat voor invloed we hebben op onze mooie planeet. We vervolgen onze dagtrip naar het dorpje Moura. Ook hier is weer een kasteel, maar deze blijkt lang niet zo mooi als die in Mourão. Dit zou ook kunnen komen doordat bijna elk dorpje in deze streek een kasteel lijkt te hebben en we ze inmiddels gewend zijn. We rijden verder om ergens op een mooie plek wat te lunchen en zien langs de weg een kapelletje staan. Het blijkt een verlaten kerkhof te zijn en ik besluit een rondje te lopen. Tot mijn verbazing zie ik dat veel graven zij opengebroken en in sommige zie ik zelfs de botten nog liggen! Ik laat het zien aan Chantal en we besluiten na onze lunch maar weer snel door te rijden.
Tot de plek waar we nu zijn; een camping Municipal in Serpa. Voor 12,50 per nacht staan we hier sinds gister. We hebben we lekker warm gedoucht en hebben we met de (voor de verandering) supergoeie wifi het thuisfront weer eens uitgebreid gebeld. Ook heb ik vandaag mijn derde hardlooprondje van de reis gemaakt en is Chantal inmiddels de 50e haak-blog aan het lezen. De kleden worden steeds mooier en er liggen er inmiddels al twee in de bus! Morgen vervolgen we onze reis weer. Nu staat het natuurgebied Parque Natural do Vale do Guidiana op het programma, voordat we weer richting de kust zullen gaan. We gaan dan het laatste, meest zuidelijke stuk van Portugal ontdekken en we zijn benieuwd wat voor mooie dingen dít weer op gaat leveren!
Boa Tarde,
Niek