Gas en Graniet

De afgelopen dagen hebben wij imposante bouwwerken bezocht op de Mont Saint Michel en in Saint Malo. Het is nu dus weer tijd voor wat natuurschoon in ons vanlife! We hebben op weg naar Mont Saint Michel een bord gezien waarop de mooiste wandelroutes van Bretagne stonden afgebeeld. Hierop hebben wij het plaatsje Trégastel gespot vanuit waar je de ‘Granite Rose Tour’ kan wandelen. Het schijnt een route te zijn langs hele bijzondere rotsformaties en een prachtige kustlijn. Aangezien wij aan het uitgroeien zijn tot heuse wandelfanaten, lijkt ons dit een mooie plek om naartoe te gaan. We komen in Trégastel aan maar voordat we met wandelen kunnen beginnen hebben we ook een wat meer praktische missie te vervullen. Een van onze gasflessen is namelijk leeg..

Tijdens het reizen door Frankrijk hebben we bij bijna elk tankstation of supermarkt wel een paar rekken volle gasflessen zien staan. We gingen ervan uit dat we dus overal onze lege Nederlandse gasfles wel konden omruilen voor een volle.. Niks blijkt echter minder waar, wanneer we al bij het zoveelste rek staan en nog geen enkele gasfles hebben gevonden met de aansluiting die wij nodig hebben. We hebben twee fornuizen die op gas werken (een losse voor buiten en ingebouwde voor binnen) en de koelkast werkt ook op gas als we niet aan de stroom hangen. Het is dus van essentieel belang dat we een nieuwe gasfles krijgen, want degene die we nog hebben houdt het ook niet nog maanden vol.. We zoeken campingwinkels en bouwmarkten af maar nergens vinden we een oplossing.

Bij de zesde winkel met het woord Brico in de naam (‘bricolage’ betekend doe-het-zelf, dit woord begint ons zo langzamerhand de neuzen uit te komen!) staan we opnieuw bij het pad met de adaptertjes, nippeltjes en slangetjes. We nemen telkens ons aansluitingsstukje mee naar binnen en ik maak na lang zoeken een sprongetje van vreugde. Ik vind een adapter van 8 naar 12mmØ en eentje van 12 naar 15mmØ. Ons slangetje heeft een uiteinde van 8mmØ en de Franse gasfles heeft een opzetstuk met een aansluiting van 15mmØ. Dit moet dus goed zijn! Ik kan mijn opwinding niet binnenhouden en begin te zingen van geluk. Op dat moment komt mr. Bricoleur himself (een medewerken van de winkel) aangewandeld en legt mij uit dat ik naar de adapters van de waterleiding aan het kijken ben. Hij ziet mijn ogen bedroefd voor zich uit staren en de hoeken van mijn mondkap naar beneden krullen. Hij heeft medelijden.

Na hem in een soort Bricolage-Francais te hebben uitgelegd wat ons probleem is lijkt hij me te begrijpen. Hij adviseert ons een setje aan te schaffen met een nieuwe gasslang, slangenklemmetjes, een koppelstuk en een aansluitingsstukje. We moeten onze hele slang met alles erop en eraan vervangen en zo de weg voor de Franse gasflessen vrijmaken. We besluiten één setje te kopen en het eerst maar eens met ons buitenfornuis te proberen. Na lang zwoegen (dat verrekte koppelstuk wil maar niet in dat slangetje!) lukt het ons en het werkt ook nog eens! We koken vanaf nu zoveel mogelijk op dit fornuis en zodra onze laatste Nederlandse gasfles leeg is kunnen we tegen die tijd ook dit slangetje vervangen als het nodig is. We hebben er immers, ook al was het een af en toe frustrerende dag, wel een handige technische vaardigheid bijgekregen! Aan het eind van de dag praten we onder het genot van een op het buitenfornuis gekookte maaltijd wat na. En opeens beseft Chantal zich dat de naam van de plaats waar we zijn, TréGASTEL, toch een komische draai aan dit hele avontuur geeft!

De volgende morgen zijn we vroeg uit de veren. We gaan immers op wandeltocht! We hebben Harry geparkeerd op de parkeerplaats van de plaatselijke Super U (een Franse supermarktketen) en na vijf minuten lopen staan we al op een van de paden van de Granit Rose Tour. We besluiten vandaag de oostelijke punt rondom het plaatsje Ploumanac’h te gaan ontdekken. Het eerste stuk langs de haven in de baai is al erg mooi. Net als in Saint Malo is het verschil tussen eb en vloed hier erg groot. Hierdoor liggen er veel bootjes scheef en op de droge bodem en kunnen we ook een stuk over het zand lopen. We lopen de hoek van de baai om en dan zien we ze; onze eerste echte roze granietstenen. Het is prachtig. De een is nog groter en gekker van vorm dan de ander en jeetje wat zijn het er veel. Deze rotsformaties maken de kust samen met de wilde golven erg indrukwekkend. We wandelen het pad af en slaan soms een kleine vertakking in waardoor we bij adembenemende uitzichtpunten komen. Soms lijkt het alsof de stenen er, net als bij de hunebedden, zijn neergelegd. Dit is echter niet zo, want het gaat hier om een puur natuurlijk fenomeen! De wind, regen en zeespray hebben dit vulkanisch gesteente hun vorm gegeven. Het is een voortreffelijke wandeling en we komen vermoeid maar voldaan bij Harry aan.

Na een heerlijk nachtje naast de Super U (niet de meest romantische plek waar we geslapen hebben, maar wel een hele praktische i.v.m. de verse broodjes en het openbare toilet) maken we ons op voor wandeling nummer 2. Deze keer lopen we langs de andere kant van de Baie de Sainte Anne naar île Renote; een klein schiereilandje. Qua roze rotsen is deze wandeling wat minder bijzonder, maar de natuur is ook hier weer wonderschoon. We struinen een groot stuk over het drooggevallen strand en vinden een aantal bijzondere schelpen. We komen wederom content aan bij onze mooie blauwe bus en rijden richting Brest, een havenstad in het departement Finistère, het einde van de wereld...

We willen de stad graag bezoeken maar het begint al laat te worden. We parkeren op een gratis parkeerplaats bij de haven en merken dat we niet zo’n zin hebben om ons in de keuken uit te sloven. Tegenover ons zien we wat restaurantjes en na een kort onderzoek op Google besluiten we bij Irish Pub McGuigan poolshoogte te gaan nemen. We bestellen voor Chantal een cider en voor mij een forse pint en zien een man eten bestellen. Dit ziet er appetijtelijk uit en ook komt er een aangename walm van het bord van de buurman vandaan. We besluiten de gok te wagen en zeggen dat we een hapje willen eten.

Het menu kost 14 euro per persoon. Het volgende zat bij de prijs inbegrepen: De eigenaar geeft ons een fles wijn en vertelt ons dat we onszelf kunnen bedienen bij de klaargelegde voorgerechten. Deze zitten in plastic bakjes, geheel Corona-proof! Je kan kiezen uit een salade of gesneden vleeswaren. Jullie kunnen raden wie wat neemt, maar als we de volgende groep per persoon minstens vier bakjes mee zien graaien, zien we in dat we te bescheiden geweest zijn. Echter is er geen tijd om te treuren, het hoofdgerecht arriveert. Ik heb de niet te versmaden ‘boeuf carotte’ (frietjes met stoofvlees) en Chantal krijgt een heerlijk stuk quiche voorgeschoteld. Als toetje heeft Chantal duidelijk de beste keuze gemaakt. Voor zich ziet ze een heerlijk stuk zelfgemaakte appelcrumble terwijl ik als kaasliefhebber het kaasplateau heb genomen. Ik had me echter moeten realiseren dat dit gezien de prijs niet het beste kaasplateau kon zijn. Alleen het geitenkaasje heb ik opgegeten.. Gelukkig was de rest verrukkelijk en mocht ik een hapje van de crumble van Chantal. Ook zijn we zeer vriendelijk bedient en dat voor deze prijs. Al met al een heerlijke en gezellige avond!

Toen we de volgende dag de stad Brest gingen bekijken, merkten we dat dit niet het mooie middeleeuwse stadje was waar we op hadden gehoopt. Ook deze plaats was tijdens de tweede wereldoorlog getroffen door grote bombardementen. Hierdoor is bijna niks van het oude middeleeuwse centrum overgebleven; we hebben één oud straatje kunnen vinden. Wel was de haven groot en bijzonder om van zo dichtbij te zien en was het bewonderenswaardig hoe ze de stad na de oorlog weer hadden opgebouwd. Toen we weer bij Harry aankwamen waren we tóch blij dat we de stad bezocht hadden. Het is namelijk ook goed om er af en toe aan herinnerd te worden dat niet alles oud en onaangetast meer is. Zo waardeer je de plekken die dit nog wel zijn namelijk des te meer!

Nu rijden we weg uit Brest richting het Parc naturel régional d’Armorique om onszelf wederom onder te dompelen in de wonderen van de natuur. Waar zullen we nu weer terecht komen?!

Salut,

Niek