Dromerige Douro

Door de lange inspannende rit van 7 uur naar Portugal, zijn we een beetje uitgeteld. We hebben Harry geparkeerd op een gratis camperplaats in de stad Bragança en gaan op zoek naar een restaurant. We hebben niet zo’n zin om alle potten en pannen nu nog tevoorschijn te halen. In tijden van corona zijn veel plekken gesloten of hebben aangepaste openingstijden dus veel hoop op succes hebben we niet. Tot onze grote vreugde zien we echter een paar straten verder een lichtje branden bij ‘Porta do Sol’. We doen de deur onzeker open en vragen aan de man achter de bar of we hier een hapje kunnen eten. Hij heeft net als wij een mondkapje om maar aan zijn enthousiasme zie ik dat hij blij is dat we er zijn. We hebben van veel mensen goede verhalen gehoord over Portugal, haar bevolking en het lekkere eten dat ze er hebben. We besluiten de proef op de som te nemen en eens even lekker te genieten!

Om er maar eens goed in te komen bestel ik een koude pint en Chantal een glas rode wijn. Even later komt de ober aan met een heerlijke pul vers getapt vloeibaar goud en een groot tot de rand gevuld glas ‘vinho’ die in Nederland voor drie glazen door zou gaan. Ik weet dat Chantal een tikkeltje gevoelig is voor alcohol en voorspel dat het een leuke avond gaat worden!

De ober komt met de kaart aanzetten. Met behulp van de Google translate app stellen we wat vragen en al snel komen we erachter dat hij maar 10% van de kaart daadwerkelijk op voorraad heeft. We vragen wat hij van de wél aanwezige gerechten aanbeveelt en we komen uiteindelijk uit op een gebraden visje voor Chantal en de steak voor mij. We zijn sinds het begin de enige in het restaurant maar moeten alsnog een tijdje wachten op het eten. Als het uiteindelijk voor onze neus verschijnt en we de eerste hap nemen, kijken we elkaar goedkeurend aan. Het was het wachten meer dan waard. Ik loop te smullen van mijn voor Nederlandse begrippen enorme biefstuk en ook de gepofte aardappelen en garnering van kool en wortel zijn niet te versmaden. Chantal is vegetariër maar wil soms wel eens smokkelen om een lokaal gerecht te proberen. Normaal gesproken houd ze niet van botjes of graatjes maar nu zie ik haar fanatiek met mes en vork in de weer om de heerlijk bereidde (hele) vis uit te pluizen.

Lief dat ze is bied ze me een stukje vis aan. Ik kan dit niet weigeren en wacht in spanning af, maar bij het overgeven gaat het mis.. Chantal stoot het nog bijna helemaal volle wijnglas om en het hele restaurant zit onder de wijn! De ober komt aangesneld en wij verontschuldigen ons natuurlijk meteen. Via de vertaalapp laat hij echter direct met een mondkaplach weten dat dit in Portugal een ‘sign of happiness’ is. Wat een held! Na alles te hebben opgeruimd en het hoofdgerecht te hebben verschalkt, is het tijd voor het dessert. We bestellen koffie, chocolademousse en de ‘Mousse da Casa’. Omdat we zo twijfelde geeft hij ons nog een stuk Molotov (een soort cake van opgeklopt ei) op kosten van het huis. Verder brengt hij ons twee glaasjes met in de ene een Portugese whisky en in de ander een zoete likeur. Wat worden we verwend! Alles eenmaal op vragen we de rekening; 35 euro. Als dit een voorbode is voor onze eet-avonturen in Portugal, vinden we dat helemaal toppie!

Na een welverdiende nacht heerlijk geslapen te hebben zijn we weer klaar voor een nieuwe dag. We bekijken het lokale kasteel en lopen naar het oude centrum. Ook bezoeken we de ‘Mercado Municipal’ en scoren hier een brood, wat olijven, fruit en een heerlijke halve ‘Quesjo de Ovelha Curado’. Op de camperplaats ontmoeten we een oud brits stel met een zelfbouwcamper en een pools stel die in een rolstoel de wereld overtrekken. Het is leuk in de stad, maar we willen Harry weer op een mooi plekje stallen vanavond. Zo zijn we dus snel weer onderweg en rijden we eerst langs de ‘Pingo Doce’. Dit is een Portugese supermarktketen waar ik gelijk verliefd op wordt. Ze hebben een ‘takeaway’ stuk met heerlijk uitziende kipjes, worstjes en andere lekkernijen. Ook hebben ze een diversiteit aan verse soepen waarvan we er een proberen en valt het bedrag op de bon uiteindelijk reuze mee!

We vervolgen onze reis helemaal naar een natuurgebied in het oosten waar de Douro Portugal en Spanje van elkaar scheid. Na door een paar kleine dorpjes te zijn gepasseerd zien we een bordje met ‘Turismo Rural’ en besluiten dit te volgen. We komen aan bij een ‘Miradouro’ (observatiepunt) en hebben hier fantastisch uitzicht over een grote kloof waar de rivier door stroomt. Wát een spot om een paar nachten te bivakkeren! We parkeren Harry zó dat we vanuit de schuifdeur de kloof kunnen zien en beginnen met genieten.

De volgende dag worden we wakker en knijpen elkaar even om te checken of we niet nog steeds dromen. Waar zijn we nu toch weer beland! Helaas zien we ook minder goed nieuws aan de horizon. We hebben vanochtend gelezen dat 121 gemeentes in Portugal over vier dagen strengere maatregelen gaan nemen tegen Corona. Zodra die ingaan mag je bijvoorbeeld niet meer naar buiten als het niet voor boodschappen of werk is en moeten restaurants na 10 uur dicht. We vinden het even vervelend, maar laten ons niet uit het veld slaan. In het zuiden van Portugal zijn nog heel weinig besmettingen en deze gehele regio ontspringt voor nu nog de dans. Dit wordt ons toevluchtsoord maar ook in de rest van Portugal ontkomen een aantal gemeentes voor nu aan de maatregelen. We kunnen dus rustig richting het zuiden gaan. We besluiten nog een dagje op deze mooie plek te blijven en onze tijd goed te gebruiken. Ik maak een kaart met rode en groene gemeentes en Chantal schrijft de prachtige blog over Spanje die jullie inmiddels al hebben kunnen lezen!

Wanneer de kaart klaar is wordt de route die we willen afleggen zo’n beetje duidelijk. Als een zeilboot die tegen de wind in moet kruisen gaan wij langzaam richting het zuiden. Eerst naar de kust, dan weer naar binnen, dan weer naar de kust enzovoort! We beginnen weer goede moed te krijgen en gaan op pad. We volgen de rivier, bezoeken wederom een prachtige Miradouro en uiteindelijk komen we aan bij onze volgende parkeerplaats; plek aan het water waar alleen het geluid van het kabbelende water en een Portugese visser ons storen. Volgens het weerbericht wordt dit de laatste warme dag de komende tijd. Ook hebben we al een tijdje niet gedoucht en het water ziet er aanlokkelijk uit. Na even met onze tenen te hebben gevoeld wagen we het erop! Het is koud, maar eenmaal gewend is het heerlijk. We pakken de shampoo erbij en wassen er grondig op los. Echt gaaf om zo vanuit Harry in de natuur een duik te kunnen nemen! Weer helemaal opgefrist kruipen we lekker ons bedje in.

We worden wakker, plukken een paar sinaasappels van een nabije sinaasappelboom en gaan weer op pad. De Douro is prachtig, dus willen we nog één keer aan haar oevers een dag doorbrengen. We zien op ‘Park4night’ een leuk uitziende plaats vlakbij het stadje Torre de Moncorvo. Wanneer we bij de plek aankomen is het even zoeken waar het nou precies is. We rijden eerst een olijvenveld op waar 6 bloeddorstige honden blaffend op ons af komen gerend. Eenmaal omgedraaid zoeken we verder, maar de plek is goed verstopt. We rijden langs een tractor met wat mensen erbij en laten de foto van de plaats zien. Ze zeggen dat we het smalle, onverharde, gevaarlijk uitziende pad naar beneden moeten nemen om bij de kampeerplaats uit te komen. We rijden een stukje, zien dat het wel érg stijl wordt maar beseffen dat we nu niet meer terug kunnen. We laten Harry naar beneden glijden en komen aan op een magische plek met wederom uitzicht op de rivier. Onder wat bomen vinden we een vlakke plaats waar we zo goed als waterpas de nacht kunnen doorbrengen. Het is mooi kamperen hier, maar wanneer we wakker worden denken we allebei maar aan één ding; We moeten weer naar boven..

We starten Harry, fluisteren een paar bemoedigende woordjes in zijn oor en knallen de heuvel op. Weer bewijst ‘ie ons dat we niet aan hem hoeven te twijfelen. Zonder enig probleem zijn we snel boven en geven we onze beest van een bus een daverend applaus.

We verlaten de Douro en rijden een stukje zuidelijker. Ons oog is gevallen op een mooie plek vanaf waar we uitzicht over een oud kasteel zouden moeten hebben. Eenmaal aangekomen hoeven we deze keer gelukkig geen halsbrekende toeren uit te halen om Harry neer te kunnen zetten. Het dorpje ‘Marialva’ lijkt wel verlaten, maar onze nieuwsgierigheid drijft ons voort. Bij het kasteel blijken gelukkig wel wat mensen te zijn, die ons er vriendelijk op wijzen even bij het gebouwtje om de hoek naar binnen te gaan. We krijgen een folder mee waarin in het Engels over het kasteel wordt verteld. Nadat de Romeinen een kasteel op de heuvel hadden gebouwd heeft de Portugese koning het in de 12e eeuw laten restaureren. We slenteren wat rond door de ruïnes en kunnen vanaf de wachttoren de mooie omgeving bewonderen. Na een indrukwekkend bezoek wandelen we nog wat verder door het dorp en over de omliggende wandelpaden. We zien veel routebordjes die naar allerlei bezienswaardigheden leiden. Na wat te hebben gegoogeld blijkt het een regio te zijn waar nog veel oude bouwwerken bewaard zijn gebleven. We bekijken er een paar en zo wordt het een cultureel verantwoord dagje!

Het volgende punt op de route is het natuurgebied Serra da Estrela. Chantal heeft deze keer onderzoek gedaan en is erachter gekomen dat hier zowel hele goede kaas als natuurlijke warmwaterbronnen en mooie wandelroutes zijn! De komende dagen staat ons echter een hoop slecht weer te wachten. We besluiten hierom op zoek te gaan naar een plek waar we twee nachten aan de stroom kunnen hangen, om even te chillen en de periode van regen goed te kunnen doorstaan. Eerst doen we na zes (!) dagen off-grid te hebben gestaan in Guarda grote boodschappen bij de ‘Continente’ (een concurrent en voor ons mindere variant van de Pingo) en kopen een lekkere kruik en een extra warme deken. We parkeren Harry op een gratis camperplaats in Celorico da Beira waar we een paar dikke campers komen vergezellen.

We sluiten de stroom aan, maar het werkt niet.. Na een hoop gehannes en geklungel blijkt dat er maximaal vier campers aan de stroom kunnen en dat wij de vijfde zijn. Een aardige Fransman schiet te hulp en met behulp van een splitter kunnen we tóch de koelkast aanzetten, alles opladen en water koken zonder gas te gebruiken! We maken een praatje met de fransoos en hij blijkt hier al twee maanden (!!) gratis te staan. Hij maakt gebruik van de Portugese stroom, het Portugese water en de Portugese sinaasappelbomen en dat alles voor niks! We maken hem aan de ene kant stiekem uit voor mafkees, maar aan de andere kant vinden we het ook wel gaaf wat hij doet!

Vandaag hebben we een wasje gedaan bij de plaatselijke wasserette van de supermarkt en relaxen we wat in en om de bus. Ik heb de blog bijna af en zo zijn we voor het eerst helemaal bij met het schrijven over onze avonturen! Speciaal voor dit soort regenachtige dagen heb ik van te voren op de externe harde schijf voor de foto’s ook wat films gezet. Tijd om de laptop tevoorschijn te halen en Chantal onder te dompelen in de avonturen mijn jeugdheld James Bond!

Tchau!

Niek